Little George Sueref (UK/F) Blues Banana Peel Ruiselede (03-02-2025) reporter: Marcel & photo credits: Marcel info band: Little George Sueref info club: Banana Peel © Rootsville 2025

Na een korte pauze konden we weer aantreden in één van de leukste joints van het land, de Banana Peel. Vanavond kregen ze met Litlle George Sueref, niet meteen de meest gekende blues artiest over de vloer. Ik vermoed dat velen nog nooit van de man hebben gehoord. Mocht ik ergens begin de jaren 2000 zijn enige cd niet op de kop hebben kunnen tikken, zou de man ook voor mij een nobele onbekende zijn geweest. Die bewuste plaat, “Little George Sueref & The Blue Stars”, maakte bij mij toch redelijk wat indruk en vooral het speciale stemtimbre van George viel op. Het is niet de eerste maal dat de man in Europa aantreedt maar tot op heden was dit altijd in de band van Big Joe Louis. Nu kregen we een primeur voor het Belgische publiek want het was de eerste maal dat hij als echte frontman in ons land was.

Little George Sueref werd geboren in Cardiff uit Griekse ouders, die hem de liefde bijbrengen voor de Motown muziek. Wanneer hij een harmonica cadeau krijgt is hij vertrokken en verdiept hij zich rechtstreeks in de bron van Chicago en Delta blues. Daar haalt hij zijn inspiratie bij mensen als JB Hutto of Jimmy Reed maar ook de soul laat hij niet aan de kant liggen en laat zich inspireren door onder andere Johnnie Taylor en Sam Cooke. Bij Big Joe Louis en zijn band ontbolstert hij volledig en gaat nadien zijn eigen weg. Hij is geen studio mens, bewijs slechts 1 cd tot hiertoe, maar live geeft hij zich voor het volle pond. Zijn stijl beschrijft hij als kenmerkende ruff & tumble, juke joint stijl blues met een vleugje soul.

Mojo magazine schreef ooit: “zoals de muziek die je zou vinden op de ‘Chess’ & ‘Excello’ platenlabels van de jaren 50. Dat klinkt als muziek in mijn oren en na het meer dan positief verslag van collega Freddy over zijn optreden bij Move2Blues, zat ik op hete kolen om de man aan het werk te zien. “Kleine George” wordt vandaag bijgestaan door Davide Mazzantini op gitaar, Julien Dubois op bas en Fabrice Bessouat aan de drums.

Het was alvast niet de grote massa die de weg had gevonden naar de Banana Peel vanavond. Zeker niet uitverkocht maar aangenaam gevuld. Starten werd gedaan met de obligate muzikale intro waarna George al uitgebreid de tijd nam om het publiek te bedanken voor de komst en alvast de band al voor te stellen. Hierna volgde een leuke en uptempo versie van Robert Petway’s ‘Catfish Blues’. Met ‘Short Dressed Baby’ werd het tempo de hoogte ingejaagd en het kon nog een versnelling hoger met het aanstekelijke ‘Rhythm Rockin’ Boogie’, waar Georgeke al meteen de Mississippi saxofoon bovenhaalde. Je mag wel zeggen dat de man zich heeft omringd met drie klasbakken. Ons gekend Frans ritmisch duo, Fabrice en Julien, speelt op hoog niveau maar de man die verrast is Davide. Een uitstekende gitarist met een wel heel speciale speelstijl en die van George genoeg kansen krijgt om zijn skills te tonen.

Little George houdt de harmonica bij de hand en serveert een Lazy Lester getinte song, beetje rumba-achtig en met het betere drumwerk van Fabrice Bessouat. Het geheel klinkt redelijk relaxed en hypnotisch, beetje chill ook en mist, voor mij dan, soms dat extra vonkje. Er wordt geschakeld tussen “rustige” boogie en country blues, zoals bij de laatste song van deel één ‘For The Fire’. Tijd om even te gaan rusten en zich aan de bar te bevoorraden. Ik bleef ondertussen wel even op mijn honger zitten. Hopelijk bracht deel twee hier wat soelaas in.

Dat tweede deel werd al heel leuk ingezet met een stevige boogie en het country-achtig klinkende ‘I Feel So Lonesome’. Song dat afkomstig is van het in 1999 uitgebrachte album. Er was duidelijk al verandering gekomen. Het klonk al veel minder “laid back” en George begon het volle pond te geven en dat volgde bij het knappe en stevige “Finger Licking”. Hierna haalt de band de voet van het gaspedaal en krijgen we een trage blues tussen de kiezen met ‘You’re The One I’m Dreaming Off’. Dit duurt echter niet lang want nadien wordt met een wel heel hypnotische boogie, de gashendel weer opengetrokken. George zwiert hier en daar een vleugje humor tussendoor en er kan zelfs een countryachtig instrumentaaltje af die hij benoemt als ‘thoughts for Lester”, waarmee hij Lazy Lester benoemt, die in een ver verleden meegewerkt heeft aan zijn plaat. Tijd om richting het einde te gaan rocken en met ‘I Need A Little Lovin’ krijgt hij de hele keet mee.

Einde verhaal zou je zeggen maar George en zijn band waren zonder morren bereid om ons er nog eentje mee te geven voor onderweg en dat werd op magistrale wijze gegeven met het heel toepasselijk ‘I’m Leaving’ van Chester Burnett beter bekend als Howlin’ Wolf. Dit noemen ze dus “going out with a Bang!”.

Het tweede deel was voor mij alvast van een veel hoger niveau dan het begin van de avond. George heeft zich goed herpakt en heeft hiermee ook de avond goed gemaakt. Goed gewerkt manneke!!
Volgende week tappen ze daar in Ruiselede uit een ander vaatje want dan krijgen ze bezoek van het Jimmy Rosenberg Trio, iets dus voor fans van “gipsy jazz” en Django Reinhardt, om nadien op 24/02 de geweldige Marlon Pichel te ontvangen. Wees er bij, wees er bij!!!

Marcel